By Bitcoin Tijdschrift - 2 jaar geleden - Leestijd: 7 minuut
Bitcoin Kan de verandering zijn waar je op hebt gewacht
Bitcoin Het biedt ons een manier om niet langer de indruk te wekken dat we dingen willen repareren, maar echte veranderingen door te voeren.
We leven in een schijnwereld met schijnidealen, schijngeld en schijntaal. Een wereld van snelle oplossingen en snel geld, waarin de weg naar succes niet langer hard werken vereist, maar alleen het verdoezelen van eventuele gebreken die zich voordoen. Als iets niet zo perfect lijkt als de film of het leven van je buurman, geven we medicijnen, vergoelijken we, kleden we ons in mooie kleding en versierde gevels totdat we onszelf en alle anderen ervan overtuigen dat de binnenkant niet corrupt en falend is, maar respectabel en bloeiend.
Gooi je leeglopend geld tegen de cryptocurrency-muur en misschien vind je wel goud. Haal uw beleggingsadvies uit een Tik-Tok-video, koop in een opwelling GameStop-opties en bid om een wonder. Als het niet lukt, klaag dan over de onrechtvaardigheden van het kapitalisme in plaats van het onderliggende probleem te lokaliseren: hoge tijdsvoorkeur en het onvermogen daartoe verantwoordelijkheid nemen voor levenskeuzes.
We vertrouwen op nep-energie, met zonnepanelen op het dak en windturbines in de woestijn, de vlakten en de oceaanoevers, en dan zijn we verrast als er stroomstoringen optreden en de elektriciteitsrekeningen de pan uit rijzen. De regering en de pratende hoofden over het milieu zeiden dat ze schoon waren en gooiden subsidies jouw kant op, dus die moeten natuurlijk goed zijn.
Als er een bizar virus zich over de hele wereld verspreidt, komen we zwaar ten val met de machtige kracht van de Grote Regering, uiteraard bijgestaan door de centrale planners van de wereld. We laten mensen niet de verantwoordelijkheid nemen voor hun gezondheid – we moedigen ze aan om beter te eten, meer te sporten, meer buiten te zijn – maar sluiten ze op in hun homeis waar de ziekte verspreidt zich gemakkelijker, en ze vernieuwen hun vitamine D-voorraad niet. We doen alsof de oplossing een medische invasie is, een snelle oplossing, in plaats van een gezond lichaam en een sterk immuunsysteem.
We doen alsof we problemen kunnen oplossen als we maar de juiste centrale planner de leiding geven om achteraf een kleine pijnverlichting af te dwingen.
Met slechts een bijvoeglijk naamwoord kunnen we de wereld veranderen
In mijn professionele leven heb ik soms de ondankbare taak om met schrijvers om te gaan die deze kijk op de wereld grondig hebben verwerkt. Een paar jaar geleden oogstte The Guardian, de belangrijkste linkse krant van Groot-Brittannië, lof over de hele wereld toen hun redacteuren het taalgebruik van de krant actualiseerden. Klimaatverandering zou voortaan te noemen de “klimaatnoodtoestand” of de “klimaatcrisis”; klimaatsceptici als ‘ontkenners van de klimaatwetenschap’ of de meer angstaanjagende ‘klimaatontkenner’.
Eerder dit jaar merkte ik dat de Financial Times – uit eigen beweging of onder druk van collega’s – dit voorbeeld heeft gevolgd. In een artikel aanklagen Bitcoin's energieverbruik (wat in werkelijkheid is vrij klein), voelde de redactie de behoefte om te schrijven: ‘Er zou geen wisselwerking moeten zijn tussen de zogenaamde democratisering van de financiële wereld en de klimaatcrisis’, alsof het gebruik van sterkere woorden enig verband zou hebben met het onderwerp van het stuk. En het was ook niet de eerste keer, aangezien de redactie vorig jaar minstens twee keer eerder (hier en hier) gebruikte die exacte formulering in opiniestukken. Nog maar een paar jaar geleden gebruikte de FT routinematig meer conventionele taal klimaatverandering te bespreken.
Voor mijn leven kon ik niet doorgronden wat de reden was voor deze obsessie met woordspelletjes. Zou het werkelijk zo kunnen zijn dat wat de wereld ervan weerhield het agressieve klimaatbeleid te voeren waarnaar de hogere echelons van onze intellectuele klasse zo wanhopig verlangen, de woorden waren die door diezelfde werkelijkheid-onthecht elitaire journalisten?
Vorig jaar gebeurde iets soortgelijks met etniciteit. Sudderen in de onderwereld van de rassenoorlogen hadden veel activisten gedaan spoorden hun nieuwsaanbieders aan om ‘Zwart’ met een hoofdletter te schrijven om aan te geven dat het een etnische groep met een verenigd erfgoed was (zoals Latino of Native American), in plaats van slechts een fysieke beschrijving, slechts een bijvoeglijk naamwoord. Het duurde tot de protesten van George Floyd afgelopen zomer voordat de New York Times deze belangrijke strijd van onze tijd internaliseerde: het respecteren en eren van het historische offer van Afro-Amerikanen – door een brief symbolisch te upgraden. The Associated Press, die normen vastlegde voor vele andere publicaties, soortgelijke richtlijnen uitgegeven en stortte zich rechtstreeks in de cultuuroorlogen door te weigeren ‘wit’ op dezelfde manier te kapitaliseren. “Blanke mensen”, luidde de aankondiging, “hebben veel minder een gedeelde geschiedenis en cultuur” en verdienden dus de upgrade niet.
Ik heb geen bezwaar tegen verschillende schrijfstijlen. Ik verdien de kost met het redigeren van nieuwsbrieven, kwartaalrapportages en bijdragen aan wetenschappelijke tijdschriften. De meeste verkooppunten gebruiken een andere stijl en formaat; sommige gebruiken titels met hoofdletters, terwijl andere dat niet doen. Sommigen schrijven volledige namen op, terwijl anderen op initialen vertrouwen. Sommige vereisen een bepaalde conventie van letters en nummers (bijvoorbeeld de cijfers één tot en met negen gespeld, maar 10 en hoger met cijfers). Dit is de weg van gedecentraliseerde en opkomende ordes zoals taal. Ieder zijn eigen. Tijdens Black History Month vorig jaar heb ik een cliënt zelfs aanbevolen deze nieuwe activistische spellingpraktijk te volgen, omdat haar stuk precies ging over de onderdrukking van zwarte schrijvers in de media en het onderwijs, en de spellingconventie een relevant tintje had.
Spellingsconventies, sekseneutrale voornaamwoorden of andere oppervlakkige etiquettes zijn niet echt wat mij stoort; ze zijn slechts de kers op de taart, het inpakken van een cadeau. Wat mij enorm irriteert zijn de schijnheilige elites die echte en betekenisvolle verandering vervangen door nep-schijnvertoningen. Als u werkelijk gelooft in het belang van uw zaak, zou u er iets aan moeten doen in plaats van woordspelletjes te spelen of uw nieuws met rechtvaardige façades te verkleden. Als mensen om je schrijven geven, komt dat door de inhoud van je werk, en niet door de spellingsconventie die je kiest bij het verpakken van die boodschap. Dat is de reden waarom Britse conventies op het gebied van spelling (bijvoorbeeld 'labour', 'defence') of interpunctie, hoewel ongebruikelijk voor een Amerikaans publiek, hen nauwelijks afleiden van het waarderen van Churchill of Orwell.
Over Orwell gesproken: ons journalistenkorps lijkt de tegenovergestelde zonde te hebben omarmd die Orwell aanviel in zijn ‘Politiek en de Engelse taal”: in plaats van waarheden te verdoezelen door eufemismen te gebruiken, overdrijven schrijvers waarheden tot het punt dat ze hun lezers mentaal verdoven. Als een crisis nu onze dagelijkse gang van zaken is, hoe moeten we dan spreken van daadwerkelijke crises zodra deze zich voordoen: een dubbelplus-crises? Als het rechtzetten van ongelijkheden kan worden gedaan door een letterlijke pennenstreek van een redacteur, waarom leven we dan niet al in een paradijs van eerlijkheid en overvloed?
Denken we echt dat we diepgewortelde haat jegens het ras, geslacht of seksualiteit van iemand anders kunnen genezen door de spelling bij te werken in artikelen die de voorwerpen van onze spottende evangeliën waarschijnlijk niet zullen lezen? Hoogstwaarschijnlijk irriteer je je gewoon en mensen polariseren voordat u afstand neemt van juist de mensen wier geest u het liefst wilt overtuigen.
Onder 'The Blank Slate: de moderne ontkenning van de menselijke natuur’, schreef Steven Pinker van Harvard over ‘eufemisme-loopbanden’, het taalkundige idee ‘dat concepten, en niet woorden, primair zijn in de hoofden van mensen.’ Als je de naam van iets bijwerkt, erft het neologisme de connotatie van dat ding. “Geef een concept een nieuwe naam, en de naam wordt gekleurd door het concept.”
In de afgelopen decennia werd een ‘schoonmaker’ een ‘conciërge’, vervolgens een ‘bewaarder’ of ‘conciërge’ en vervolgens een ‘facilitair manager’ (en al snel, denk ik, een ‘manager materiaalverwijdering’). Maar welke statusverlagende minachting er ook bestaat voor mensen die de bureaus schoonmaken van onze journalisten die semantische kruisvaarders zijn geworden, blijft redelijk intact (niet dat dat zou moeten, aangezien hun waarde voor de samenleving waarschijnlijk groter is dan die van de facility managers) .
St. Thomas More, een staatsman, auteur en advocaat uit de 16e eeuw, is dat vaak gecrediteerd met zeggen:
“Sommige mannen zeggen dat de aarde plat is. Sommige mannen zeggen dat de aarde rond is. Maar als het plat is, kan het Parlement het dan rond maken? En als het rond is, kan het bevel van de koning het dan plat maken?’
Vervang ‘heersers’ door ‘journalisten’ en ‘aarde’ door ‘de kwesties van onze tijd’, en Sir Thomas zou vijf eeuwen later tot onze samenleving kunnen spreken.
In plaats van daadwerkelijk te streven naar grootsheid, zelfrealisatie of een veilig en comfortabel leven, repareren we onze valse idealen met snelle oplossingen. We portretteren een glorieus leven op Instagram en we kwijlen jaloers bij de nieuwste gefilterde foto van onze vrienden van Aruba, Bali of een strand op een Grieks eiland. We ontspannen, dromerig, met een telenovela of zo verbazingwekkend verslavend Netflix-show — niet met de schat van menselijke literatuur, menselijke connectie of een zonsondergang.
Zodra de eerste schok van vreugde voorbij is, reiken we naar de opioïden die de dokter zo bereidwillig heeft voorgeschreven of de antidepressiva waarvan we denken dat ze ons voor de afgrond houden. Als we aan hoge bloeddruk of diabetes type 2 lijden, denken we dat we hulpeloze behoefte hebben aan dure medicijnen – niet aan een training of aan de evenwichtige bloedsuikerspiegel die ontstaat door het schrappen van granen en koolhydraten of het volgen van het carnivoordieet.
In ons gedoe om alles nep te maken, slaan we het harde werk over dat ons leven daadwerkelijk zou kunnen verbeteren – de bewijs van werk voor ons geld, het bewijs van training voor onze gezondheid, het bewijs van relaties, dat is de beloning voor onze voortdurende aandacht voor hen.
Er zijn genoeg dingen die dat doen bitcoin en Cyber-horzels niet repareren – maar het geeft tenminste een schijn van eerlijkheid en weigering om onzin te accepteren. Het dwingt zijn gebruikers ertoe verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen leven en financiën, hun blik te verheffen van de directe pijn naar de toekomstige winsten en naar betekenisvolle veranderingen in plaats van cosmetische updates.
Vecht de semantische, stilistische, politieke en medische strijd zoveel je wilt, maar doe niet alsof het je verheven idealen een stukje dichter bij de werkelijkheid brengt. Snelle oplossingen kunnen een wereld die verdrinkt in pretentie niet oplossen.
Dit is een gastpost van Joakim Book. Geuite meningen zijn geheel van henzelf en komen niet noodzakelijk overeen met die van BTC Inc of Bitcoin Magazine.
Originele bron: Bitcoin Magazine